La sable del tiempo (cuentín)

Esti cuentín formó parte de una publicacionina sofitada pol ayuntamientu d'Avilés y la conseyería de xusticia, seguridá pública y relaciones esteriores, que xunto cola axencia asturiana de cooperación al desarrollu, quisieron facer una muestra de la nuesa solidaridá pa col pueblu saharaui, el nome de la publicación ye Ritual d'arena.

La sable del tiempo

   Mientres que paseaba pela playa, nun podía escaecese d'ella. Metía los pies ente'l sable, prestando-y notar los granos escurriéndose-y pente los deos.


   El sable taba caliente, facía viento y nun podía escaecese d'élli. El tiempo yera daqué qu'enxamás l'importare, pero sobre too del so puxu, la so determinación, la so dignidá.


   Bebió de la so cantimplora, y al sentir l'agua nos sos llabios y na so boca, pensó nel mar, el que sos pas primero, y élli dempués, habían-y contao, el mar que viera una vegada de nena, según dixeran-y los pas, y del qu'ella nun yera quien a alcordase. Demasiaos años d'esiliu y sufrimiento. Una vida entera fuera de so casa, de so tierra, pero sabiendo que'l tiempo, esi qu'agora nagüaba por que corriere más apriesa, acabaría faciéndo posible volver a la so casa.


   Una sensación de frío, invadio-y el cuerpo en cuantes que metió'l pie nel agua, mientres un calafríu recorriálo dende la punta'l pie fasta la testa, fizo un paralelismu mental ente esi calafríu y el cambio pala so vida que fuere esi viaxe a los campamentos de refuxiaos saharauis. Si daquién entrugara-y en que consistía, sería-y perdifícil explicalo, pero yera nidio qu'esistiera un anantes y un dempués del viaxe.


   Lo primero que cambiare n'élli, yera'l conceutu del tiempo, equí too yera distinto, urxente, ensin tener en cuenta la necesidá de l'aiccción en sí.


   Pero la meyo manera desplicalo, yera contando'l día que-y diera un carambelu a una neña nel campamento, la sorrisa de la guah.a, el marchar corriendo, desenvolvelo y compartilo con otro neñu. Nun pudo evitar emocionase, alcordósedel cumpleaños, unos díis anantes, del so primu pequeño, al que regalaran-y una video consola. La so cara d'allegría yera la mesma nos dos casos. L'allegría de los neños nun entiende d'idiomes, distancies, nin esilios. L'allegría yera la mesma, pero l'actu non. El so primu salió corriendo pal so cuartu y púsose a xugar, negándose a compartir el so nueu xuguete colos hermanos.


   Nel fondu eso yera lo mesmu que-y pasare a élli, nel viaxe dióse cuenta d'aonde atópase el valor de les coses y agora la so única esperanza yera que pasare'l tiempo, esi que taba afogándolo. Agachóse pa garrar sable coles manes, esi sable que compartía con ella y al facelo nun se dio cuenta del remolín que formábase tras d'él.


  Yera'l tiempo.


  Sentóse a esperar, sabía que la paciencia prémiase, pensó n'élli, diose cuenta que taba levantándose viento. Asomo-y una sorrisa a la cara. Quedaba menos. A unos metros d'ella entamó a formarse un remolín de sable. Levántose, fue caminando pa el.  La tierra entamó a tragala, al tiempo qu'al rodiu d'ella levantábense columnes d'arena.


   Comencipió a cayer ente sable. En plena caída atoparon lo que buscaben, sorrieron como solo failo un neñu y ta dimpuestu a compartilo, abrazáronse y esperaron selemente llegar al fondo y cayer l'otru llau del reló de sable, onde esperaban que'l tiempo por venir fuere meyor, que fuere un tiempo de compartir y ensin esilios.